De eerste aanval

Lee keek Ricca woest aan. Zijn vuisten waren gebald en konden elk moment uitschieten. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en trok lastig zijn bovenlip op.
Snel liep hij haar achterna door de menigte, en zag haar stoppen bij de muur. Met grote passen liep hij op haar af, en greep haar bij haar kraag. Furieus keek hij haar aan. 'Wil je misschien voelen dat ik kan vechten, teef?!' Dreigend hield hij zijn vuist voor haar gezicht en keek haar vuil aan. Hij deinsde niet terug voor haar een mep te verkopen.

Will kuchte even droog, 'zeg dames, ik wil jullie kleine thee kransje niet onderbreken hoor, maar ik denk dat we nu beter weg kunnen gaan,' hij draaide zich om naar Ricca. 'Leid ons erheen baas!' riep hij ubervrolijk, en trok zijn wapen. Nogsteeds met een droge, triomfantelijk grijns op zijn mond. Die zou vandaag ook niet weg gaan.

Ricca keek hem grinnkend aan en greep zijn hand die ze in een snelle beweging draaide waardoor zijn arm nu op zijn rug kwam de liggen. Ze zetten een van haar saber claws tegen zijn keel en grijnste vals.
'Luister gozer, ik weet niet wie je bent of wat.. Maar ik ben hier de baas en je luisterd naar mij', bij het laatste boog ze zijn arm nog iets verder. Nog een keer liet ze een spottend lachje horen waarna ze hem los liet. 'Zwak persoon', mompelde ze.
Ricca stak haar Saber claws terug en leunde toen weer rustig tegen de muur.
Ze vond het heerlijk om types zo als hem is even toe te takelen.

Misha keek nog altijd observerend om zich heen en bestudeerde de types waar ze dus mee in het verzet zat. Meteen oordelen op de eerste indruk was natuurlijk fout, want niks was zeker, maar de eerste indruk was meestal wel het beste. Daarom besloot ze maar zo goed mogelijk te kijken naar de andere, vanaf een afstandje.
Dom en brutaal, roekeloos, egoïstisch, dubbelzijdig, stil... zat er wel iets bij waar ze een goede indruk van kon hebben? Vurig hoopte ze dat het aan haar lag dat ze deze indrukken kreeg en dat deze types heel anders waren op het slachtveld, waar alles zou gebeuren.

Apneatic keek naar Will. 'Ach doe niet zo blij ventje, als je iemand echt mag vermoorden dan mag je pas blij zijn, nu niet. Want nu mag je alleen ze maar ontvoeren.' Zei ze en keek naar Ricca. 'Nou laten we gaan. Hoe sneller we ze hebben hoe sneller ik ze kan martlen tot ze dood gaan.' Zei ze.

Kichiro pakte zijn zweep uit de houder en voelde aan het handvat, hij ging met zijn duim over een klein scheurtje. waarom ging alles zo? hij werd wakker geschud uit zijn gedachten door iemand die perongeluk tegen hem aan stoten de persoon veronschuldigde zich snel en liep verder. Kichiro deed zijn zweep snel weer weg en keek naar de mensen die ook aan het wachten waren tot ze veder gingen.

Lee voelde een pijnlijke steek door zijn arm gaan en voor hij het zelf wist stond hij geblokkeerd in een nogal gênante pose. Hij beet op zijn tanden en keek angstig naar de saber claws die tegen zijn keel prikten. Gedwongen luisterde hij naar haar uitleg, en kreunde pijnlijk toen ze zijn arm nog meer omboog. Wankelend viel hij bijna naar voren toen ze hem losliet, en hij draaide zich woest om. Hij wreef pijnlijk over zijn arm, en hij zag eruit alsof hij elk moment kon ontploffen. Hij gromde in zichzelf, en keek haar vuil aan. 'Jij bent misschien nu nog de baas, wijf! Maar als ik uiteindelijk toch je plaats inneem, zal je wel anders piepen!' Lee wist zeker dat hij hogerop zou geraken. Hij zou de baas worden en hij zou heersen over zijn eigen mensen. Hij gaf haar uitdagend een duw. 'Aller! Hup! Vertrek maar he! Leid ons!' zei hij overdreven, maar met duidelijke tegenzin.

Misha kon haar lach nog onderdrukken bij het zien van het schouwspel van Lee en Ricca en liet gegrinnik uit haar mond ontsnappen. Die gast was niet zoveel altijd hij zelf en dacht en vooral wilde. Hoe lang zou hij het straks volhouden? Ze gokte 5 minuten, maar als het om een één op één gevecht ging, zou zij het zelf ook niet al te lang uithouden. Dat wist ze zelf ook heel goed.
Daarom zou ze sluw vechten en onverwacht uit de hoek komen. Dan was haar kans van overleven groter.
'Eindelijk een goed idee,' zei ze zacht toen ze iedereen hoorde roepen dat ze moesten gaan en sloot zich uiteindelijk bij de groep aan. Het zou wel goed komen als ze zich aan haar eigen plan zou houden. En haar vader beschermde haar, dus er kon niks met haar gebeuren toch? Bij die gedachten greep ze naar de kraaltjes die in haar haren gevlochten waren en haalde ze even diep adem.

Will maakte een sissend geluid naar Apples -bijnaam-, 'wees niet zo vrolijk dat je mag moorden meisje, want je weet zelf niet eens wat het woord "dood" inhoud, zwak persoon,' er verscheen weer een triomfantelijk lachje om zijn mondhoeken. Het was wel amuserend dat ze het hier allemaal zo vreselijk goed konden vinden met elkaar, niet dus.

Kichiro zag dat mensen klaar waren om te vertreken, hij liep in naar de groep en sloot zich aan. met zijn hand al bij zijn zweep was hij er klaar voor. hij hoorde een deuntje in zijn hoofd alsof het van ver weg kwam. hij probeerde het te negeren maar dat was nog best lastig. hij zocht naar afleiding en zo snel mogelijk.

Momiku zuchte diep. Deze mensen... allemal vééél te verschillend om goed mee samen te kunnen werken. Ze durfde te wedden dat dit alles 1 grote ramp zou worden en iedereen zijn eigen zin zou doen. Ze wou haar mening uitschreeuwen maar wat kon het een ander nu schelen? Haar mening was niet van belang dus zweeg ze wijselijk en bestudeerde alleen maar alles en iedereen om zich heen.

Apneatic kuchte even naar Will. 'oh jawel hoor lieverd. Zodra op het randje hebt gebalanceerd,' ze maakte een pirouette, 'Dan weetje wel degelijk wat het inhoud.' Zei ze en maakte een buiging waarbij tussen haar vingers 3 scalpels doorheen staken. Ze liet ze weer terug glijden in haar mouw en ergens onderaan bij haar oksel zag je een kleine vlek bloed waar de scalpels in haar huid staken.

Ricca hief haar stem om iedereen te laten weten dat ze zouden vertrekken. 'We gaan', riep ze. Ze pakte een sleutel uit haar zak en piepte haar schip op. Natuurlijk hadden ze verwacht dat ze gingen lopen, maar dat was Ricca niet van plan. Ze hoopte alleen wel dat het groot genoeg zou gaan.
Het schip landde achter haar en er rolde een trap uit de deur. 'In stappen allemaal', riep ze geïrriteerd.
Ricca zetten een stap opzij zodat iedereen langs haar heen naar binnen kon gaan.

'Och, Moppie, dus je hebt de dood onder ogen gezien? Och arme, maar je hebt hem nooit gevoeld, hij heeft nooit je leden maten laten wegrotten, je dromen laten verbitteren, je hebt nooit de smaak van het pure bloed geproeft dat de dood kan veroorzaken,' even leek zijn blik heel eng, alsof hij elk moment een mes kon trekken en om zich heen kon gaan steken of tot een krankzinnig lachen kon uitbarsten, maar hij begon weer te glimlachen, 'maar als jij er zo trots op bent, dan mag ik dat natuurlijk niet van je af nemen hé, darling,' hij grinnekte even ontschuldig. En huppelde toen vrolijk naar Ricca en de rest van het span. De "O-ik ben zo zielig omdat ik de dood bijna heb meegemaakt"-discussie met Apples zou hij later wel doorzetten, daar had hij nog zeeén van tijd voor..

Momiku liet haar ogen over het schip glijden. Was er wel plaats genoeg? Ah, deze mensen waren niet dik dus.. Met vlotte stappen liep ze achter een jongen die ongeveer 20 cm groter was dan haar en blond lang stekelig haar.

Kichiro liep het schip in en zag dat het al behoorlijk vol begon te raken, hij ging in een hoekje staan en keek hoe er meerderen meer mensen naar binnen liepen.

Apneatic schudde haar hoofd en stapte het schip binnen, hij moest eens weten. Ze ging ergens op de grond zitten en knakte haar rug. Ze litke even maar haar tong langs haar droge lippen, haar maag rammelde van de honger,misschien zou ze wel een vinger van een van die mensen kunnen afbijten of iets anders dat wewel konden missen.

Lee liep met grote passen en nog steeds gebalde vuisten richting het schip. Eindelijk zouden ze vertrekken. Hij zou eens laten zien wat hij waard was! Ondertussen gleden zijn ogen over de anderen. Niet veel waardevols, leek hem, alsof hij een echte kenner was. Hij liep de trap van het schip op en keek lichtelijk onder de indruk rond.

Met grote ogen keek Misha naar het schip. Dat was nog eens even iets anders dan de paarden die ze in haar dorp altijd gebruikte als vervoer. Ze had zelden nog in een schip gezeten. Veel geld had ze er ook niet voor, dus kon het alleen als het echt noodzakelijk was.
Toen ze merkte van zichzelf dat ze stond weg te dromen, liep ze achter de menigte aan het schip in. Nu was ze weer de laatste... waarom kon ze niet gewoon op tijd zijn? Waarom was ze altijd óf te vroeg óf weer te laat? Ze irriteerde zich aan zichzelf.

Ricca liep achter heet laatste meisje aan en irriteerde zich aan haar slome gedoe. Toen ze indelijk binnen was baande ze zich een weg naar het stuur en plofte neer op haar stoel. 'Hou je vast.. we gaan een leuk ritje maken', zei ze vrolijk met een valse ondertoon.
Ze duwde trok de hendel over en stegen op, met een noodvaart vloog ze naar de zwarte fontein.

Lee stopte zijn handen in zijn zakken toen hij weer wat kalmer was geworden, en strompelde mee met de massa. Hij zuchtte verveeld en keek over zijn schouder. Hij grinnikte even kort toen hij zag hoe die meid van daarstraks als laatste binnenkwam. Nu hij wat bedaard was, en haar wat beter kon zien, viel het hem op hoe lekker ze eigenlijk wel was. Een kleine grijns speelde om zijn lippen. Misschien kon hij nog wat pret met haar hebben.. Als ze gingen vechten zou toch niemand opletten. Hij likte even zijn lippen af terwijl hij naar haar lichaam keek.
Plots voelde Lee hoe ze opstegen en hield zich vast aan de wand naast zich.

Chiyo had haar armen in elkaar gevouwen en bleef rustig staan toen ze plots opstegen. Dit was wel de zoveelste keer dat ze mee vloog in een schip dus ze keek van niks meer op. Het was wel leuk om te zien hoe sommigen hier hun ogen uitkeken bij alles wat ze zagen. Het deed haar denken aan een klein kind dat voor de eerste keer mee vloog.

Bij het opstijgen voelde Misha met wat voor een enorme druk ze naar achteren geduwd werd en knalde ze tegen iemand aan. 'Sorry,' zei ze snel en draaide zich naar het persoon toe.
Ze trok van verbazing een wenkbrauw op bij het zien van het groen blauwe haar. Oké en zij dacht van zichzelf dat zij opvallend haar had. Maar dit sloeg werkelijk alles! Wat was het eigenlijk? Was het nou meer blauw, of was het nou meer groen?

Apneatic viel om door de schok en was ergens onder een zitplek gerold en stootte haar hoofd toen ze omhoog kwam. Ze vloekte luidkeels en rolde er weer onder vandaan. Ze wreef even over haar hoofd en keek rond. het was zo druk, er zouden niet veel mensen het hebben gezien, of tenminste daar hoopte ze op.

Momiku glimlachte zwakjes terug uit vriendelijkheid maar voelde zich enorm bekeken. Die rooie zat haar maar aan te staren en bleef maar met die vreemde veraste uitdrukking op haar gezicht naar haar staren. Was er misschien iets mis? nee, waarschijnlijk was het gewoon haar haarkleur die de show weer stal.
Blauw haar was dan ook niet echt alledaags...