De eerste aanval

Apneatic kroop naar Hikarti en schuerde een stuk af en knoop dat om haar buik om het bloedden te stelpen. 'ik hoop voor jou, dat ik heel veel lol met die dingen mag beleven als je er mee klaar bent.' Zei ze en keek hem giftig aan. Ze stond op en deed haar haren goed. Ze keek naar Ricca. 'Ja dat zou ik ook eigenlijk wel eens willen weten.' Zei ze en trok een wenkbrauw op. Haar slacht offer werd langs hun gedragen en snel griste ze haar spullen van hem weg. Ze hing het weer om haar heen, het was een soort cape waar alles in verborgen was.

Momiku wilde helpen met de huurlingen in het schip te brengen maar aangezien niemand het haar had gevraagd en niet van haar verlangde deed ze het dan ook niet. Wie wist kreeg ze wel comentaar. Bij het zien van huurlingen die akelig waren toegetakeld en grote kans hadden om dood te bloeden werd ze opslag een stuk bleker. Ze beet op haar tanden en prutste weer wat aan haar mouw waarna de kleur van haar kleren weer in het oorspronkelijke kleur veranderde. Het gaf haar teminste een klein beetje tijd om niet naar al dat bloed te hoeven staren. ok, ze was voorbereid geweest op dit maar het bleef nog altijd afschrikwekend. Sommige manieren van de andere strijders waren gewoon weg barbaars...

Misha wierp een geïrriteerde blik naar Will en gaf hem een harde stomp op zijn hoofd met haar vuist. 'Baka...' zei ze er geërgerd achteraan en klopte het zand van haar kleren af. Nog even wierp ze een geïrriteerde blik richting Will, maar toen ze de stem van Hikari hoorde, vergat ze Will alweer. Met een ruk draaide ze zich kwaad naar hem om en wierp hem een giftige blik toe. Toch hield ze ondanks haar woede wijselijk haar mond dicht. Ze kon hem maar beter te vriend houden, maar als hij niet zoveel invloed gehad zou hebben op haar status, had ze hem waarschijnlijk aangevlogen, letterlijk. Wat was hij aan het doen terwijl zij met z'n alle bezig waren? Vieze filmpjes kijken om aan zijn maandelijkse opwinding te komen?

Jay zag sloeg de vrouw knock out en de mannen kwamen hem op halen. Toen hij weer om keek, zag hij Ricca nergens meer. Hij liet een diepe zucht horen en liep wat rond.
Plotseling hoorde hij de kwade stem van Ricca en snel baande hij zich een weg door de menigte heen. 'Ricca wat doe?', mompelde hij tegen haar. Natuurlijk was het laag dat Hikari hem gepeerd had, maar om daar gelijk zo op te reageren was misschien niet de slimste actie.
Jay maakte zich zelf daar nooit zo druk om, eigenlijk gaf hij helemaal niets om andere behalve zich zelf. Ook al respecteerde hij wel ander mans meningen maar er over in zitten zou hij nooit doen.

Hikari had al verwacht dat Ricca haar grote smoel weer zou open trekken. Soms kon hij haar wel verrot schoppen, maar dat maakte hem natuurlijk geen goede leider. Niet dat het weg glippen van het gevecht hem een betere leider maakte, maar hij had zijn smoes toch al klaar.
'Ricca, ik wilde jullie zien vechten, kijken hoe jullie het zouden doen zónder mijn bij zijn of hulp', zei hij met een veels te vetten grijns.
Toch klonk hij ontzettend overtuigend en leek het alsof het nog echt waar was ook. Hikari keek op zijn horloge en klapte weer in zijn handen, 'Tijd om te vertrekken, als we weten waar de geheimen basissen zijn kunnen we nog een keer gaan aanvallen!', zei hij alsof het het helemaal was. Met zijn mannetjes achter zich aan liep hij terug zijn ruimte schip in en vloog weer weg.
Hij interesseerde zich niet eens om de reactie van mensen, interesseerde zich niet wat ze zouden denken. Hij was de leider en hun hadden maar te luisteren en te geloven in wat hij zei. Anders konden er nog hele vervelende dingen gebeuren met deze verzetsmensjes, dacht hij vals bij zich zelf.

Ricca keek geïrriteerd om naar Jay. Wat moest ie nou van haar. Eerst liet hij haar al die tijd alleen en nu kwam hij het zeker goed maken?! De reactie van Hikari maakte haar humeur ook niet beter en het liefst begon ze te schreeuwen.
Jammer genoeg vloog hij al weer veilig weg met zijn mannetjes. Ricca keerde zich terug tot Jay en keke hem kwaad aan. 'Laat me met rust, volg me niet en val me niet lastig. Duidelijk?', zei ze strikt tegen hem.
Ricca wachtte niet meer op een reactie van hem en liep terug naar waar ze haar ruimte schip had neer gezet. Ze had geen meer om tussen deze 'gezelligheid' in te lopen. Zonder moeite sprong ze over te bosjes heen en liet de trap van haar schip uit klappen. Hoe de rest thuis zou komen zochten ze zelf maar uit.
Enkele minuten later was Ricca op gevlogen en uit het zicht verdwenen

Jullie mogen vanaf nu zelf topics maken so have fun!

Totaal van slag keek ze hoe Ricca en Hikari vertrokken zonder ook maar verder 1 woordje uitleg te geven van wat er verder zou geburen. Was dit het? Was dit haar eerste missie? Wat zou er gaan geburen met die mannen? Wat was het doel geweest? Waarom legde niemand haar en de anderen uit wat er nu van hen werd verwacht. Niet op haar gemak keek ze om zich heen afvragend wat de anderen zouden doen. Zou ze misschien iets hebben gemist? Of was het nu eenmaal zo dat nieuwelingen hun plan moesten trekken na hun missie's. Ze staarde even naar de bloedsporen vlak onder haar en besefte dat het haar eigen bloed was die op de grond neer druppelde. Dat was waar ook. Tijdens het gevecht had ze een aantal kleine vleeswonden omgelopen. Voorzichtig bukte zich en bestudeerde hoe erg ze er aan toe was. Zover ze acteraf dan had kunnen zien stelde het niet veel voor als ze het teminste niet snel ging gaan ontsmetten. Anders zouden er ontstekingen ontstaan en dan zou ze pas in de problemen geraken. Zeker ALS ze een nieuwe missie kreeg en dan niet kon komen opdagen voor wat miezirge ontstoken wonden.

Apneatic trok haar jurkje omhoog en en bestudeerde haar wond. Ze schaamde zich niet voor haar lichaam, dat had ze nooit gedaan. Ze was blij met wat ze had. Ze prikte met haar vinger steeds verder naar de wond toe om te kijken hoe pijn het deed, en het deed pijn. Ze beet haar lip kapot om het niet uit te krijsen. Want als ze dat deed zou ze een teken van zwakte laten zien. Ze had hulp nodig en keek om haar heen. Maar waar haalde ze die verdomde hulp nou weer vandaan. Ze kende hier niemand en was gewend om alles alleen ze toen. Ze dachta als die lieve en bange Apneatic nou terug zou laten komen dan kon ze misschien wel hulp krijgen. Maar die weigerde. 'ik wil niet.' Fluisterde ze. 'Ik vind het fijn als jij mij bent. Dan hoef ik niet bang te zijn.' Fluisterde ze en dook in elkaar. 'Pech gehad liefje.' Snauwde Apneatic en liet de bange Apneatic alleen. Apneatic stond op het punt om te gaan jammeren van de pijn, Ze vond het niet leuk en keek verwildert rond opzoek naar iemand die haar kon helpen.

Toen Mylene werd neergezet krabbelde ze voorzichtig weer overeind. Ze had al veel te veel toegegeven, ze had gewoon moeten weglopen van die jongen die haar kwam helpen. Maar ja, zonder hem had die vent haar nog erger kunnen verwonden, daar was ze hem wel dankbaar voor.
Mylene bekeek voorzichtig de wond in haar buik. Het was een erg diepe snee. Mylene wilde zelfs niet eens kijken wat er allemaal beschadigd was in haar buik. Het prikkende en brandende gevoel was nog steeds niet verdwenen, evenals de duizeligheid. Dat zorgde er voor dat ze bijna niet op haar benen kon staan.
Ze keek de jongen na tot hij was verdwenen. Alsof hij in het niets oploste.