De eerste aanval

Will pakte het kleine pistool en richten op de huurlings benen. Het was jammer dat hij niet mocht doden, want in dit soort buien sneed hij nog liever iemands tong er vanaf inplaats van normaal 'hallo' te zeggen. Er kronkelden een misselijk sadistisch glimlachje langs zijn lippen, weer een schot maar dat was niet van zijn pistool. Voor dat hij het kon beseffen schoot er een kogel langs zijn hoofd, gevolgd door een kogel die recht door zijn arm boorden. Will moest zijn lippen op elkaar drukken om het niet uit te schreeuwen van de blinde woede en pijn die hij in zich had. Zijn tegenstander kwam op hem af, en leek spottend te glimlachen. Maar hij kreeg niet al teveel tijd om van zijn goede schot te genieten. Hij keek omhoog, alsof hij het gat dat door de kogel die Will had afgeschoten op het volgende moment gleed er bloed over het hele gezicht van de man, Will gniffelde 'Je had de andere arm moeten nemen vriend,' de man kreunde even pijnlijk en viel daarna, op een bijna komische, manier naar voren. Mors dood Will klakte met zijn tong, 'shit, daar zou de baas niet blij mee zijn..,' mompelde hij in niemand in het bijzonder. Hij moest zich snel omdraaien om de volgende aanval te blokkeren, deze keer van een vrouw. 'Net iets te laat, liefje,' hij grinnekte en knipoogde naar zijn tegenstand(ster) ze snoof afkeurend naar Will die onder het bloed zat en een vreselijke adem had -wie zou dat dan niet hebben gedaan?- op dat volgende moment schoot haar knie omhoog. Will kroop inelkaar en hapte naar adem, 'die was raak.. Liefje,' hij grinnekte ongemakkelijk, voordat hij tegen de grond werd getrapt en ze boven op hem sprong met haar mes in de aanslag klaar om hem in duizenden stukjes te snijden.. Of misschien niet. Op het volgende moment strekte Will zijn been en trapte haar zo in haar duik dat ze van hem af vloog en daarna pijnlijk op de grond terecht kwam. Will grinnekte, en bleef zo even op de grond liggen, langzaam kroop hij weer omhoog.

Bij het horen van de schoten bleef Misha gewoon voor zich uit kijken, naar de fontein, alsof ze niks gehoord had en niks door had. Alsof ze doof was. Ze wachtte af tot het juiste moment en zou dan toeslaan. Hoe minder ze opviel, hoe beter, tenzij het niet meer anders kon. Ze kon voetstappen horen van mensen die allemaal weg rende om haar heen en paniekerig gegil en gekrijs. gehuil en gesmeek, van alles door elkaar. Net leek het niet zo druk bij de fontein, maar als ze naar het geluid luisterde wat iedereen maakte, klonk het alsof de hele bevolking erbij was gekomen.
Pas bij het horen van een huilend klein kind, draaide Misha zich met een ruk om en keek naar de moeder en het kind dat daar stonden, tegenover een huurling. De huurling was duidelijk aangeschoten, aan zijn houding te zien en op de manier hoe hij uit zijn ogen keek. Op het eerste gezicht zag hij er ongevaarlijk uit, maar de Eagel die hij vast hield maakte hem meteen een stuk gevaarlijker. Een aangeschoten man en een pistool? Juist, dat was een foute combinatie.
Met een flinke vaart probeerde ze bij de drie te komen, maar dat ging nou niet bepaald makkelijk door alle mensen die kris kras door elkaar heen rende. Daarom slibde ze over de grond tussen benen door en als het kon sprong ze over mensen heen, als ze langer was. Zo kwam ze uiteindelijk toch nog redelijk op tijd bij de drie aan, maar later dan ze gehoopt had.
Met een soepele draaitrap trapte ze het pistool uit de man zijn hand, waardoor ze met haar rug naar hem toe stond. 'Ren,' siste ze tegen de moeder van het kind, dat meteen knikte en de benen nam, met het kind stevig vast.
Toen de twee weg waren gerend, draaide Misha zich naar de huurling toe en deed ze haar cap af. Hoe kon ze dit het beste aanpakken? Ze mocht niet meteen gevaarlijk lijken. Hij moest haar onderschatten, zodat hij dichtbij zou komen. Dan kon ze goed toeslaan. En ze wist al precies hoe ze dat moest aanpakken.
Snel draaide ze zich weg en zette het op een lopen, maar niet te hard, want de huurling die achter haar aan rende moest haar bij kunnen houden.

Gelijk daarna voelde ze hoe ze om haar middel gegrepen werd en de lucht in gegooid werd. Gelukkig had ze leren vallen en legde zo snel als ze kon haar kin op haar borst en lande zonder een stuit. Ze beet even op haar lip en kwam weer overeind. Ze liet haar rug kraken en stond nu ongeveer 3 meter van de enorme man die ook bij de huurlingen stonden.
De grond leek te trillen toen het enorme lichaam op haar af kwam gerend. Ricca ging in de start houding staan en net toen hij haar raakte pakte Ricca zijn schouders en sprong over hem heen, waarbij de huurling over haar heen vloog en op de grond knalde.
Maar het leek alsof hij geen enkel schrammetje had. Gelijk stond hij weer op, en Ricca keek hem strak aan. Ze volgde zijn hand die verdween in zijn achterzak. Niet veel later hield de huurling een glimmende pistool in zijn handen. De kogel leek regel recht op haar af te komen, maar Ricca zag hoe hij ging wist de snelheid en maakte een draai in de lucht zodat de kogel onder haar door vloog.
Hijgend stond ze daar niet wetend wat de huurlingen ging doen. Ricca liep zo kalm als ze kon op haar af en hield haar hand bij haar saber claw. Toen ze enkele centimeters van hem af stond haalde de huurling een mes te voorschijn en probeerde Ricca er mee te stekken. Met een snelle beweging pakte Ricca de hand die het mes vast hield, draaide de hand en legde hem op zijn rug. Ze zetten een saberclaw tegen zijn keel aan en grinnikte even. Het enige wat ze niet had verwacht was dat er van achter haar ook nog een huurling kwam.
Ze voelde ze naar achter werd gesleurd waardoor haar saber claw langs de man zijn keel ging. Niet veel later voelde ze hoe het koude ijzer van de andere huurling tegen haar keel aan stond.

Jay had vaag iets mee gekregen van het nieuwe verzet team van Hikari. Natuurlijk wilde hij mee doen, maar wetend dat Ricca daar ook kon uit hangen verontrustte hem nogal. Hij had niet veel zin een confrontatie dus besloot in de eerste instantie niet te gaan.
Toch kon hij het niet laten om hun plannen af te luisteren en volgde ze richting te zwarte fontein.
Jay had alle verzetsmensen eens zitten bekijken, en ze waren niet eens zo slecht. Het enige wat hem op viel was dat Hikari nergens meer te bekennen was. Echt iets voor hem.
Rustig had Jay zijn plek gevestigd in een boom, nog steeds kijkend naar het gevecht dat bezig was. En dan vooral lettend op zijn zusje, die nu mooi in de val zat. Hij slikte niet wetend of hij moest ingrijpen. Die huurling hield haar wel eng lang vast.
Ricca spartelde, maar kwam niet los. Nog even wachtte hij, maar toen het mes nog dichter tegen haar keel werd gedrukt, sprong hij van de boom af, greep de huurling van achter sloeg tegen zijn kaak aan, maakte een kuiltje van zijn handen en sloeg er mee tegen zijn Adams appel en brak zijn knie. Hij keek naar Ricca die los kwam en wist niet wat ze zou zeggen of doen.

Ricca wrote:

Ricca hoorde hoe de trekker over ging en met een snelle beweging pakte Ricca zijn arm en gooide hem over haar schouder heen. Ze wist dat Hij niet zou op geven en niet veel later stond de huurling al weer op.
Ricca draaide zich om en gooide wat water in zijn gezicht waar door hij afgeleid werd. Met twee handen sloeg Ricca op zijn oren blokte de slagen die gij gaf, sloeg tegen zijn kaak toen tegen zijn neus, sloeg nog een keer op de kaak om hem te breken en maakte het af met een trap in zijn maag. Half stikkend en kreunend van de pijn viel hij naar achter en belandde met een harde klap op de grond.

((DAS VAN SHERLOCK HOLMES!!!!!!! ja die heb ik gezien XD Robert Downey Jr <3 ))

Kichiro had de zweep strakker aan getrokken en de man viel bewusteloos op de grond, hij maakte de zweep los en controleerde of de man echt bewusteloos was. in zijn ooghoek zag een een meisje die op hem afkwam. hij reageerde niet snel en het meisje sloeg hem hard in zijn maag. Kichiro hoeste en keek het meisje aan en sloeg met zijn zweep tegen haar been waardoor ze in zakte. "waag het nog eens.." zei hij dreigend en keek naar het huurling meisje.

razentsnel liep Momiku recht op de huurlingen af. Ze had geen enkele vrees en als ze werd geraakt zou ze maar de pijn moeten verbijten. Er werd op haar geschoten maar de meeste kogels schoten gewoon rakelings lang haar voor bij aangezien zo niet bleef stil staan. Zodra ze in een armlengte van een huurling weg was raakte ze de vitale delen van zijn lichaam aan waardoor hij als een lappe pop op de grond viel. Daarna volgde er nog vele anderen zonder veel moeite. Ok, ze had weg wat vleeswonden opgelopen maar dat weerhield haar niet van het gevecht. Haar missie moest worden uitgevoert en dat was wat ze zou doen.

Mylene duwde met een korte beweging het hoofd van de vrouw naar de grond. Onmiddelijk begon ze nog erger te spartelen en wild te slaan met haar armen en benen. Nog een keer duwde Mylene haar hoofd ruw tegen de grond in de hoop dat ze eindelijk zou stoppen en gelukkig... na een paar keer hield de vrouw op. Haar armen zakten zwakjes neer en haar hoofd rustte tegen de grond. Bewusteloos, eindelijk.
Mylene bleef op de rug van de vrouw zitten en wilde haar dolk net terug stoppen toen er iemand iets tegen haar rug duwde. Koud en scherp.
'Sta op en geen plotselinge bewegingen,' beval een man met een hese stem.
Mylene gehoorzaamde en stond op. Haar dolk zat gelukkig weer veilig in haar zak. 'Draai je om,' zei dezelfde stem. Voorzichtig draaide ze zich om. Voor haar stond een man, ongeveer van haar eigen lengte maar met een grof postuur. Hij had zwarte stoppelige wenkbrauwen en kort krullerig haar.
Mylene keek hem strak aan. Wat was hij van plan?
De man duwde het mes nog altijd tegen haar buik maar bewoog nu met een snelle beweging het mes naar voren. Mylene klapte kreunend dubbel toen het mes een gat in haar buik boorde.

Ophelia keek naar de vechtende mensen, waarom deden ze zo moeilijk? Ze haalde haar schouders op en stopte haar vijl weg. Ze schudde haar hoofd en gaf een gil, een huurling was haar van achter besprongen en siste iets in haar oor. Ze spartelde en krabte zijn gezicht open, ze werd gestoken in haar buik. Ze krijste en voelde haar warme bloed langs haar buik glijden. Daar zou ze zich wel later zrogen om maken. Maar dit pikte ze niet, haar een beejt evan achter aanvallen. Een echte heer doet dat niet, alsof dat een echte heer was.

Kichiro voelde iets inzichzelf opslot gaan en een glinstering in zijn oge verdween, hij voelde het teken op zijn rug branden en het stopte toen, dit kon niet gebeuren dit kon niet.. hij sloeg het huurling meisje met de zweep die toen van de pijn weg kroop. hij keek omzichheen en zag een meisje met zwart haar die werd gestoken, razend se rende hij erop af en sloeg de man met zijn zweep in zijn gezicht een rode lijn die begon te bloeden stond in zijn wang. de man zette uit schrik een paar stappen naar achter. Kichiro ging beschermend voor het meisje staan. hij sloeg met zijn zweep op de grond om de man te laten zien dat hij niet moest sollen met hem. hij sloeg toen de man tegen zijn benen de man zakte in elkaar. Kichiro draaide zich om naa rhet meisje en hield haar vast zodat ze niet om zou vallen. "maak je geen zorgen.." zei hij gerust stellend en keek naar de wond in haar maag. hij scheurde een stuk van zijn mantel af en verbond vluchtig de wond. hij keek het meisje aan. "als het nodig is blijf ik hier"

((Mylene voel je aangesproken))

Mylene kneep met haar ogen en ze begon zwarte vlekken te zien. Haar buik brandde verschrikkelijk, er zou waarschijnlijk wel iets van haar organen geraakt zijn. Ze wankelde en zag toen een jongen tussen haar en de man in springen. Hij sloeg hem met zijn zweep en richtte zich toen op Mylene. Ze wilde protesteren toen hij haar wond verbond maar er kwam geen geluid over haar lippen. Was hij een huurling? Ze kon zich niet goed herinneren of ze hem had gezien maar hij probeerde haar te helpen dus het zou wel goed zijn. Hij was wel te vertrouwen, hoopte ze.
De woorden die hij zojuist tegen Mylene had gesproken kwamen iets later aan. Ze keek hem even verdwaasd aan en klemde haar handen om haar buik.
'Het gaat wel,' stootte ze uit. Haar buik brandde nog steeds maar ze wilde niet zwak lijken. En ze wilde zeker niet dat iemand haar dan ook nog kwam helpen.
Mylene deed een stap achteruit en wankelde zo erg dat ze omviel.

Kichiro schoot haar meteen te hulp en knielde bij haar neer, hij tilde haar op en keek om zich heen, "hou je vast.." zei hij en begon te lopen en langzaam begon hij te rennen. hij zag een huurling op hem af komen rennen. hij stond even stil en zette Mylene neer. en pakte zijn zweep. de man kwam dichterbij en keek hem met een glazige blik aan hij hield zijn hoofd schuin en hij pakte zijn mes. Kichiro hield Mylene in de gaten en richten zich toen op de man.

Mylene liet het toe dat Kichiro haar optilde. Hij had toch al gezien dat ze hulp nodig had, (wat ze zelf in geen geval wilde toegeven,) en al had ze geprobeerd zich te verzetten had dat waarschijnlijk niet eens nut gehad.
Toen hij haar neerzette pakte ze gauw haar mes, voor het geval dat.
Voor haar stond Kichiro gelijk weer klaar voor een aanval. Er stond een man tegenover hem met een mes in de aanslag.
Mylene keek om zich heen. Ze zag veel mensen die bang stonden te kijken of in paniek wegrenden. Anderen probeerden elkaar zo'n beetje te vermoorden. Het was een totale chaos, een plaats vol met bange of vechtende mensen.

De man keek naar Kichiro en liep langzaam op hem af, Kichiro maakte zijn zweep klaar voor de aanval. Een brandend gevoel kwam op zijn teken op zijn rug, hij porbeerde de pijn te negeren maar het lukte moeilijk. Hij sloeg met zijn zweep langs de man en pakte zijn hoofd vast met 1 hand. De man kreep zijn kans en rende op Kichiro af.

Ik heb het al eens eerder gezegd in deze topic, je moet wachten tot dat er twee mensen na jou hebben gepost voor dat jij weer mag posten !

Ricca keek vaag naar de rood harige verschijning die zo juist haar leven had gered. Maar bij het zien van zijn gezicht wenste ze dat hij had blijven zitten waar die zat. Dat hij nooit haar leven had gered.
Kwaad schudde ze haar hoofd en zetten een paar passen naar achter. 'Wat.. wat kom je doen?', vroeg ze totaal van slag. Eerst was Hikari hem gesmeerd en nu kwam hij op dagen. Hoe kon Ricca ooit nog normaal vechten.
Ze had zin om kwaad op hem te worden hem compleet uit te schelden, hem te confronteren. Maar het leek alsof haar tong weg was.

Alles leek opeens razend snel te gaan, alsof het voorbij ging in een flits. Misha haar achtervolger rende opeens met een enorme vaart achter haar aan, waardoor ze bijna werd ingehaald. Zo snel mogelijk probeerde ze haar tempo omhoog te brengen en rende richting een muur. Op het eerste gezicht leek het alsof ze in de val zat, maar dat was precies haar bedoeling.
Toen ze uit kwam bij de muur, liet ze haar tempo weer wat dalen, zodat haar achtervolger vlak achter haar zat.In plaats van stoppen voor de muur, rende ze er gewoon tegen aan. Het leek wel alsof ze het zonder moeite deed, alsof zwaartekracht voor haar niet meer bestond. Toen ze ongeveer met haar voeten op ooghoogte was, zette ze zich stevig af van de muur en lande zo met een soepele salto achter de man. Haar rug boog zich zo, dat het haast leek alsof ze geen botten in haar rug had zitten.
Voordat de huurling zich kon omdraaien duwde ze hem hardhandig en ruw tegen de muur. Dreigend drukte ze haar Colt tegen zijn rechter slaap aan, zodat hij zich koest zou houden. Maar schieten zou ze natuurlijk niet doen. Ze kende haar missie en zou de regel niet overtreden. Zeker niet aangezien het haar eerste missie was.
Nee, het enige wat ze deed was met de achterkant van haar Colt tegen de huurling zijn achterhoofd slaan, hard. Ze voelde hoe zijn lichaam slap werd. Ze deed een stap naar achter en zag het lichaam als dat van een slappe pop via de muur naar de grond toe glijden. Dat was nummer één, dacht ze trots bij zichzelf en draaide zich terug naar het slachtveld, om te kijken wie haar nieuwe slachtoffer zou worden.

Jay had wel op een iets dankbare manier bedankt willen worden. Maar aan de andere kant begreep hij haar reactie ook wel. Jay keek even om voor de zekerheid naar de huurling, die spartelend op de grond lag. Hij stak zijn vinger op als teken dat ze even moest wachten. Hij hurkte neer bij de huurling en drukte met drie vingers op de zij kant van zijn keel.
Zijn wijsvinger op zijn bloedbaan, middel vinger op zijn batterij en zijn ring vinger op zijn lucht wegen. Enkele seconden later viel de huurling bewusteloos. Jay ging weer overeind staan en vulde de stappen op die Ricca naar achter had gezet.
Jay keek haar bijna smekend aan terwijl hij helemaal niet het typen was om bij iemand te smeken om het recht te zetten. Maar Ricca was zijn zus, dit was wel het minste wat hij kon doen.
'Het spijt me', probeerde hij uit te brengen. Hij wist dat het niet genoeg zou zijn, maar heel veel meer kon hij niet zeggen aangezien er plotseling een heerlijke vrouw voor hem stond. Jay probeerde niet te gaan kwijlen en wist dat ie zich in moest houden aangezien dit duidelijk een huurling was.

Ophelia snoof en gaf een krijs. Haar ogen flitsen heen en weer. Haar spullen lagen nog bij háár slachtoffer. Wat moest ze nou, ze kon niet zonder.. tuurlijk wel. Wat ben je nou helemaal? Ze werd weer aangevallen, de man gaf geen aandacht aan haar kleine ruzie's binnen in. Ze rolde over de grond met de man en hapte om zich heen. Haar nagels braken af van het vechten en ze bloedde waarschijnlijk leeg. Ze kon niet vechten, ze was niets als ze de zwakke plekken kende, geen scalpels had en ook geen verdovingmiddel. Ze was alleen goed in het martelen en vermoorden van mensen. Niet in het ontvoeren...

Will, die ondertussen weer omhoog was gekrabbeld en zich weer in het gevecht had verdiept, stond met een kwaadaardige blik tegen over een huurlingen gast die hem met een triomfantelijk gelach daarnet een bult op Will's hoofd had geslagen met een knuppel. Wat waren die huurlingen toch een stelletje oneervolle onderkruipsels. Ook Will's neus bloede, grote kans dat die gebroken was of teminste zwaar gekneusd - Will wist niet zeker of je je neus wel kon kneuzen maar het klonk teminste meer prof. dan "zwaar door elkaar gehutst" of "in elkaar gedreund" -. Hij sprong naar voren, aangezien zijn tegenstander niets meer durfde te doen dan nu een beetje hem te ontwijken en uitdagend te grijzen, typisch huurlingen. Als hun tegenstander even niet oplet aanvallen, maar als de tegenstander terug komt om zijn wel verdiende tegenaanval te doen of wraak te nemen, kruipen ze allemaal bang terug. Nogmaals; een stel oneervolle onderkruipsels volgens Will. Natuurlijk niet allemaal, maar de meeste wel. En deze man was een goed voorbeeld geweest. Geweest, Will snapte niet dat Hikari -zo heten die gast toch?- ze hier heen had gestuurd om huurlingen te op te pakken en K.O te slaan, maar niet om te doden. Misschien was Will wat grof op dat soort gebieden maar hij snapte niet dat je mensen zou op pakken je ze ook gewoon kan doden want- Hij werd ruw verstoord uit zijn gedachtens toen zijn tegenstander toch naar voren schoot met de knuppel in de aanslag om hem nog een keer een dreun te geven, en hem nu voor goed de hersens in te slaan. Letterlijk. Will gromde en schoot weg, hij schoot langs de man met de knuppel die uit zijn ooghoeken Will voorbij zag schieten, zijn blik schoot naar de plek waar zijn tegenstander -Will- daarnet had gestaan, hoe kon die gast dan opeens nu naast hem staan? Hij kreeg echter niet lang de tijd om hier overna te denken, want Will gaf een harde klap tegen de man zijn slaap, gevolgd door een trap in zijn maag. De man viel op de grond, en Will zetten zijn voet op de man zijn hoofd om zijn gezicht tegen de grond te drukken, hij deed zijn mond open om sadistisch te gaan lachen om zijn wel verdiende wraak op de man die een beult op zijn kop heeft geslagen en zijn neus heeft gekneusd tot zijn mond nog veel verder open viel. En dan niet om meer adem te halen om meer te lachen. Nee dat kwam door die heerlijke roodharige vechters chick daar, als hij het in zich kon halen om zichzelf in zijn gezicht te meppen zou hij dat hebben gedaan. Maar hij keek als verstijft naar het roodharige meisje. "Wholla..," mompelde hij, en zijn neus begon bijna meer te bloeden. Hij vergat de man onder zijn voet al bijna, bijna. Hij snoof naar de man en stampte het hoofd tegen de tegels, de man kreunde pijnlijk maar Will ging er niet op in. Hij had gelezen dat meisjes van oogcontact houden, maar hoe kan je oogcontact maken met iemand die ongeveer 10 meter van je vandaan staat tussen de bloedende -nog net niet lijken- huurlingen. Naar haar toe rennen, nee dat zou ook zo stom staan: "Hoi, ik komt even helemaal naar jou toe rennen omdat ik je zag vechten en eigenlijk zie je er best leuk uit, en als dit gevecht ten einde komt en als we het beide overleven, zou je het dan leuk vinden om met mij te gaan daten?. Nah, dat was niet geen oplossing.

Twee helder blauwe ogen opende zich langzaam en de pijn die Kenzo in zijn hoofd voelden gaf nog geen enkel teken van vervaging,hij liet zijn vingertopped over zijn gezicht glijden en stoppen bij de haarlijn waar hij de warme vloeistoef voelden plakken.
Hij had dus een flinke klap op zijn hoofd gehad...maar had hij dit zelf gedaan of was dit de actie van één van die brede gozers die hij had gezien.
Kenzo krabbelde een beetje traag overeind en keek in het rond, er zaten wat mensen maar er was geen enkel gezicht te bekennen die hij ook daad werkelijk kende.
De blonde jongen zat nog altijd op de grond een keek een beetje duizelig om zich heen terwij hij zijn hand nog tegen zijn hoofd gedrukt hield "Wat is er zojuist gebeurd?"

(Aangezien ik niet weet wat er de vorige 8 pagina's is gebeurd en ik de kracht niet heb om dit te gaan lezen begin ik wel met een open post ;D)

Misha trok haar kleding even goed en weer rechter over haar lichaam heen. Maar ze keek op toen ze een blik voelde branden van opzij. Langzaam draaide ze haar hoofd die kant op en zag een blonde gast haar nogal schaapachtig aanstaren. Zijn neus was aan het bloeden en hij stond op een huurling. Dat was het toch? Of was hij zelf een huurling en stond hij op één van de verzetsmensen? Nee, ze had hem net ook al gezien. Maar, waarom keek hij haar dan zo aan? Had ze haar shirt achterstevoren aan of iets dergelijks? Zat er iets tussen haar tanden? Ze begon zich nogal onzeker te voelen.
Terwijl haar blik op hem gericht bleef, liep ze verder, opzoek naar meer huurlingen. Tenminste, ze probeerde weg te lopen, maar struikelde op een nogal knullige manier over één van de neergeslagen huurlingen heen, voorover en lande plat op haar buik, waardoor alle lucht uit haar longen geperst werd en ze naar adem snakte. Snel draaide ze zich op haar rug en wreef ze over haar hoofd en buik. Wat een afgang...
Maar echt veel tijd om zo rustig te blijven liggen had ze niet echt, toen ze plots voelde dat iemand haar vast greep bij haar enkel. De man waar ze over heen gestruikeld was... Had ze hem daardoor wakker geschud of zo? Hij kreunde en probeerde dichter naar haar toe te kruipen, als één of andere zombie, die haar hersens wilde opeten.
Grof en ruw trok ze haar been omhoog, los uit zijn greep en sloeg ze hem met een enorme vaart weer naar beneden, waardoor haar hiel hard in zijn maag terecht kwam. Hij kreunde pijnlijk en hoestte bloed uit, waarna het weer zwart werd voor zijn ogen en hij ze weer sloot.
Snel krabbelde Misha weer omhoog en klopte ze het stof en bloed van zich af.

Even leek het helemaal perfect, alles was perfect. Zij, die langzaam zijn richting op liep, haar haren wild wapperend in de wind, die heel plotseling kwam opzetten- een bijna moordlustige blik in haar ogen. Zij. Die met haar blauwe sprekende ogen naar hem toe lopen, naar hem wees. Hij. Die verrast om zich heen keek maar begreep dat ze het echt tegen hem had, een huurling, die omhoog kwam en uitvolle borst begon te zingen "I believe in miracles, where you from, you sexy thing! I believe in Miracles, since you came along, you sexy thing!.Hij en zij samen, haar lippen heel dicht tegen die van hem en hij die zacht feluisterden in haar oor ook al kende hij haar niet eens de magische woordjes haar lippen die nog dichter bij die va- hij werd ruw verstoord uit zijn stoute gedachtens toen hij de harde waarheid die nogal.. pijnlijk was. Voor hem meer figuurlijk, voor haar letterlijk. Ze was.. Onderuit gegaan?! Hij schoot naar haar toe, met de vast besloten "Ik ben je superman"-houding en ging naast haar staan. Hij besefte dat ze al overeind was maar dat maakte hem niet minder heldhaftig, 'Gaat het? Heeft ie-doelend op de huurling-je pijn gedaan? Heb je geen zware verwondingen? Moet ik een eh.. Pleister halen?'

Kenzo keek een beetje verbaasd naar het meisje dat op was gestaan en een moment later weer onderuit was gevallen en alles gebeurden weer eens te snel om echt mee te krijgen.
Hij keek eventjes en toen ineens zat er weer een ander persoon bij "W-waar kwam hij vandaan?" zijn blauwe ogen scande de omgeving en nu pas drong het tot hem door dat er verschillende lichamen lagen.
"WAT IS HIER GEBEURD!?" hij keek een beetje geiriteerd uit zijn ogen, hij wist niet eens hoe hij hier terecht was gekomen.

Hikari kwam aan gevlogen in zijn eigen ruimte schip en keek vanuit zijn raampje of alle huurlingen uit geschakeld waren. Hij landde vlak naast de fontein. De trap rolde uit en Hikari liep er vanaf als of hij de koning was.
Natuurlijk waren boze blikken niet te vermeiden, maar het doen alsof hij het niet zag ging hem erg goed af.
Sommige huurlingen konden nog net vluchten, maar de meeste waren met goed werk bewusteloos geraakt. Hij klapte in zijn handen en een aantal mannen kwamen het schip uit gehobbeld. Ze raapte de huurlingen op, bonden ze stevig vast en namen ze weer mee in het schip.
Hikari liep naar zijn verzetsgroep en sprong op de rand van de fontein.
'Goed werk jongens! Ik ben trots', zij hij met blinkende ogen.

Ricca wilde niet eens meer op Jay reageren, en al helemaal niet toen hij weer aan het geilen was op een of andere huurling. Gelukkig kwam op dat moment Hikari aan gevlogen, dan kon ze haar frustratie en woede tenminste op hem af reageren.
Het watje. Nu liet hij ook nog andere gozers de huurlingen mee nemen. Ricca wilde had moord neigingen, die alleen nog meer erger worden toen hij op de rand van de fontein ging staan en ons vertelde hoe goed we dit hadden gedaan.
Wel zonder hem, dat wilde hij zeker niet begrijpen. Ricca liep naar voren en keek hem fel aan. 'En waar was onze grote leider in het gevecht?', vroeg ze op een sarcastische toon. Als zij het niet vroeg deed niemand het.

Kichiro zag hoe de huurlingen werden afgevoerd. Hij borg zijn zweep op en keek naar Mylene, hij tilde haar op en liep richting Hikari. Hij zetten haar voorzichtig neer, en keek Hikari niet eens aan, zonder wat te zeggen draaide hij zich om en liep op een rustig tempo weer weg.