De eerste aanval

Hikari heeft besloten om een eerste aanval te doen tegen een kleine groep huurlingen. Natuurlijk gaat dit niet zonder een groot gevecht. Misschien worden er zelfs nog wel mensen gevangen genomen door de huurlingen,
In ieder geval heeft Hikari nu een kleine meeting gemaakt voor alle verzetsleden die mee doen. En natuurlijk doet iedereen mee!

Hier mag je nog niet posten, pas op vrijdag.

Hikari had alles klaar gemaakt voor dit moment. Zijn wapen set was dan misschien niet groot, maar hij geloofde dat je niet alleen wapens nodig had om goed te kunnen vechten.
Ijsberend liep hij heen en weer over het kleine podiumpje, dat niet meer was dat een brede houten plak waardoor hij misschien enkele centimeters hoger stond dan de rest van de mensen. Gelukkig was hij lang en keek hij zo ie zo al over de meesten mensen heen.
Hikari liep alles nog een keer na in zijn hoofd. Het was een water dicht plan. Hij was er achter gekomen dat er een nieuwe groep huurlingen op Furya zat. Geen grote, misschien een crew van tien a elf man. Als er genoeg mensen zouden op komen dagen, konden ze deze makkelijk.
Elke avond zaten ze bij de zwarte fontein bier te drinken. Het was een soort van kleine pauze die ze hielden na een lange dag criminelen zoeken. In de tijd dat de huurlingen die pauze hielden, zou Hikari met zijn verzetsgroep aanvallen.
Hikari hoopte vuurig dat de mensen die op kwamen dagen een beetje verstand hadden van vechten. En natuurlijk dat er geen verraders bij zaten. Dát was het enige wat zijn plan in de weg kon lopen.
Ze moesten de huurlingen uitschakelen, niet gelijk doden, alleen uitschakelen. Mee nemen en ze laten praten, waar de geheime basissen van de Necromongers bevonden. Als ze niet zouden praten, konden hij ze altijd nog vermoorden.
Nadat hij het plan in zijn hoofd na was gegaan, liet hij zich vallen op een van de oude krukken die achter het houten podiumpje stond en liet een diepe zucht horen. Hij keek rond of hij al wat mensen zag aan komen, maar er was nog geen levend wezen zichtbaar.

Terwijl ze haar handschoenen voor de zoveelste keer al strakker aan haar handen trok, liep Misha met kleine en snelle passen richting de plek waar ze had afgesproken met de verzetsgroep. Vluchtig keek ze om zich heen, maar zag bijna niemand. Was dit wel de goede plek? Of, was de plek misschien veranderd? Was ze te laat? Nee, dat was niet mogelijk, het was zeker dat het rond deze tijd moest. Dus, dan was ze te vroeg?
Ze vloekte binnensmonds tegen zichzelf en trok -alweer- haar handschoenen strakker aan haar handen. Ze had er een hekel aan om één van de eerste te zijn. Dan was ze zo een pietje precies en zouden mensen een verkeerde eerste indruk van haar kunnen krijgen.
Maar, wat kon ze er nu aan doen? Ze kon moeilijk opeens weg gaan lopen en dan later weer vrolijk terug naar binnen komen huppelen. Ze bleef dus maar staan en keek nogal pissig op zichzelf om zich heen.

Lee kuierde met zijn handen in zijn zakken naar het podium toe. Hij had voor alle zekerheid zijn boksijzers al over zijn knokkels geschoven. Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij bedenkelijk naar het lege podium en zag toen Misha. Die was toch niet bij het verzet zeker? Hoe kwamen vrouwen er toch bij dat ze konden vechten. Met een lichte grijns liep hij op haar af. 'Hey!' Riep hij haar toe. 'Wat doe jij hier?' Hij keek haar nogal achterdochtig aan. Lee keek even om, maar zag Hikari, hun leider nergens. Dus niets belette hem om even zelf de baas te spelen. 'We hebben mannen nodig. Geen vrouwen die vrezen dat hun haar niet goed zit, ja? Dat heeft Hikari me gezegd!' zei hij alsof hij hem persoonlijk kende, en zijn woordvoerder was ofzo. 'Er horen geen meiden in het verzet, ja? En ga nu maar weg, voor dat Hikari hier aankomt!' Lee grijnsde breed. Hikari was er nu toch niet, hij zou hem niet op zijn vingers kunnen tikken.

Hikari hoorde gerommel en stond op van zijn kruk. De teleurstelling was enorm bij het zien van enkel twee mensen. Hij verwachtte Ricca ook, maar die was natuurlijk ook nog nergens te zien. Dat was ook best te verwachten, maar toch teleurstellend.
Hij keek naar de twee onbekende gezichten, waarvan hij er een ietsje meer herkende. Een jongen, maar verder dacht hij er niet over na, Hikari liet zich weer vallen op het krukje dat achter hem stond en besloot te wachten met zijn toespraak totdat er genoeg mensen waren.
Met twee mensen zou hij dit zo ie zo niet overleven. Alhoewel, hij zelf zou het wel over leven .. maar hun twee zo ie zo niet.
Hikari lachte even vals in zijn gedachte en wachtte rustig af.

Misha keek met een neutrale blik op, naar de persoon die op haar af kwam lopen. Aan de houding die hij had kon ze duidelijk zien dat hij zich nogal aardig wat vond. Nou, dan zou ze hem toch even uit die droom helpen?
'Werkelijk? Goh, ik heb ook van Hikari gehoord dat hij op zoek is naar mensen die weten wat ze doen en kunnen nadenken. Misschien moet jij ook maar weg hier, aangezien je eruit ziet alsof je niet eens weet hoe je vechten moet spellen,' zei ze kalm en rustig, waarna ze haar ene hand in haar zei zette en haar andere hand onopgemerkt naar haar Colt liet glijden. Je wist het maar nooit met zulke types.

Kichiro liep naar de afgesproken plaats, zijn mantel hing losjes over hem heen, met zijn rechter hand hield hij zijn zweep losjes vast. toen hun naar binnen stapte zag hij dat hij vroeg was, hij liep naar een hoekje en ging daar staan en observeerde de mensen die er a waren.

Lee keek haar vuil aan. Als er iets was waar hij niet tegen kon waren het typjes als dit wicht. Gewoon omdat ze gelijk hadden, dat hij niet echt snugger was, maar dat zou hij zichzelf nooit toegeven. Even overwoog hij vechten te spellen, maar dat liet hij maar, omdat hij toch niet 100 procent zeker was. Hij haalde zijn handen uit zijn zakken en balde ze kwaad. Hij leek woest, maar hij kon haar moeilijk neerslaan. Stel je voor dat Hikari het te weten zou komen..
'Zwijg maar, wicht! Je hebt geluk dat je zo'n mooi koppie hebt, dat ik er niet op sla!', beet hij haar toe. Hij kraakte even zijn knokkels en bekeek haar van top tot teen. Ze had niet alleen een mooi koppie, ook de rest mocht er wezen. Hij grijnsde even, en keek haar aan met een verlekkerde blik die al duidelijk maakte wat er in zijn hoofd omging. Hij grinnikte vals en draaide zich weg van haar, en ging een eindje verderop maar wat staan ronddraaien. Even wierp hij een hautaine blik naar de jongen in de hoek, maar besteedde er verder niet veel aandacht aan. Misschien omdat Lee stiekem wat onder de indruk was van zijn zweep.

Apneatic liep trillend naar binnen, ze was haar spuiten kwijt en had last van afkickverschijnselen. 'moet spuit.' Mompelde ze telkens. Ze wist zeker dat ze ze hier gister had laten vallen nadat ze was weg gevlucht. Ze schonk geen aandacht aan de mensen en keek naar de grond. Ze wierp een blik op haar blote voeten. 'Zoek, vind en steel schoenen Apneatic.' Zei ze tegen zichzelf alsof ze tegen een vriendin praatte. Ze bleef mompelen in zichzelf ze liep naar de zijkant van de zaal waar ze langs liep zoekend naar haar spuiten. Ze trapte tegen een van de spuiten en vloekte luidkeels. Ze raakte ze op en hield ze aanbidden voor zich. 'lieve, lieve spuitjes. Het is al goed, niet verdrietig zijn, Apneatic blijft nu bij jullie.' zei ze en hield ze tegen zich aan. Ze knakte even haar rug en stond toen weer in elkaar gedoken. 'ga eens recht staan.' Siste ze met een lage, hardere stem dan de haren en schudde toen haar hoofd. 'wat als ze me aan vallen?' Verlusiterde een andere hoge stem. 'Dan vecht je terug, laffaard.' Gromde de lagere hardere stem. Ze haalde piepend, paniekerig adem en stond toen recht. 'zo.' Zei de lage stem en zwaaide haar haren naar achter en stopte de spuiten weg.Re

Toen Lee zich van haar weggedraaid had, sloeg ze haar armen over elkaar en keek ze hem niet bepaald onder de indruk na. Van types zoals hij kon ze ook niet bepaald onder de indruk zijn. Voorspelbaar, sneu, dom en levenloos. Grote praatjes, maar weinig goede daden. Wat moest zo een typte überhaupt in het verzet? Ze vond hem meer het type voor een huurling en anders wel een verrader...
Maar, dat was niet haar zorg, maar die van Hikari. Hij moest weten wie hij wel en niet in het verzet toe liet. Maar als ze er eenmaal achter kwam dat hij een verrader was, zou zij hem maar al te graag uitschakelen.

Momiku keek vragend naar Apneatic die volop tegen zichzelf aan het praten was. 'ne, doe je dat wel vaker? tegen jezelf praten...?' Ze had wel van dit soort mensen gehoort, gestoorden die denken dat ze stemmen horen of zelf maken. Het was eigenlijk best interessant. Dus daarom was Momiku bij het horen ervan meteen op haar afgestapt.

Kichiro zetten langzaam de kap af en keek met zijn fel blauwe ogen de zaal rond, zijn blik bleef even steken op een meisje die net nog stond te bek vechten. een kleine schok kwam door hem heen en hij wende snel zijn blik weg van haar, hij kneep even zijn ogen samen van pijn en herstelde zich snel.

((Misha pardon als ik het fout spel maar voel je aangesproken))

Apneatic dook weer in elkaar en keek door haar haren naar Momiku. 'Hoe bedoel je?' Vroeg ze met haar ohge gebruikelijke stem. 'Ik praat niet tegen mezelf? Ik doe helemaal niets?' Zei ze paniekerig. Ze wilde niet weer opgesloten worden. 'Ik praat helemaal tegen niemand en Apneatic ook niet.' Zei Ze met een lagere, hardere stem en rechte haar rug. Ze keek rond. 'waar ben ik ergens?' Vroeg ze en streek een pluk paars haar uit haar ogen en keek naar Momiku, 'en wie mag jij dan zijn?' Vroeg ze. Ze dook weer in elkaar. 'Niet zo onaardig, straks doet z me pijn.' Zei ze weer met de zachte en hoge stem. Ze keek wantrouwig omhoog naar Momiku. 'je hallucineert.' Fluisterde ze in de hoop dat ze het geloofde.

Hikari keek de menigte rond die zich in de laatste minuten sterk vergroot was. Toch was Ricca nergens te zien. Jammer dan, dacht hij nors en hij sprong op zijn houten podiumpje. Hikari sloeg even zijn armen over elkaar en wachtte nog een paar tellen.
Hij liet zijn ogen over iedereen gaan, en maakte alvast zijn voor oordeel. Toen hij ongeveer wist wat voor types hier rond liepen schraapte hij overdreven luid zijn keel. Niemand keek op.
Toen pakte hij een gun en schoot in de lucht. 'Aandacht alsjeblieft', zei hij met een kalme stem. Stem verhief iets, maar niet veel. Nog altijd keek hij de menigte rond, wachtend op aandacht.

Momiku begon te lachen en aaide over Apneatic haar hoofd. 'je bent grappig' zei ze glimlachend. 'maar je doet alsof je baAA..' Een klein gilletje ontglipte haar lippen bij het horen van het schot. Zoals vele andere keek ze om naar Hikari die rustig stond te wachten en vroeg zich af wat er zou gezegd gaan worden.

Misha keek nog altijd even rond en haar blik bleef hangen op de persoon die haar voor een kort moment aanstaarde. Voor niet veel langer dan twee seconden keek ze hem vijandig aan, maar richtte toen maar weer haar blik op iets anders. Ze had er een hekel aan als mensen zo opeens naar haar keken, zonder dat ze er in haar ogen een reden voor hadden. Alsof ze iets misdaan had...
Haar aandacht werd gewekt door Hikari, die eerst op een subtiele manier om aandacht vroeg, maar daarna opeens begon te schieten. Ach, zo kon het natuurlijk ook, dacht ze bij zichzelf en keek hem strak aan. Ging het beginnen, eindelijk? Vurig hoopte ze van wel, want ze had een hekel aan wachten.

Apneatic vielt met een kleine gil om. Ze stond niet stevig op haar voeten omdat ze meestal gebogen liep. Ze bleef liggen, wat maakte het ook uit? 'Sta op.' Siste met de lage stem ze en probeerde op te staan, haar andere kant wilde blijven liggen. 'Sta, verdomme op.' Siste ze weer en zette haar armen op de grond en wilde gaan zitten. na een hoop gedoe lukte het haar en ze zat. 'oke, nog even Apneatic en dan sta je weer en laat je zien dat je geen zwakke bangeling bent.' Siste de lage stem weer. 'Maar dan val ik zo op.' Fluisterde ze. Ze stond langzaam op en was nog meer in elkaar gedoken en keek naar de man die het schot had gelost. Ze keek met bange ogen naar hem, hij was zo groot en eng.

Met opgetrokken ogen was haar aandacht weer naar Apneatic gedropen toen ze opeens neer stuikte op de grond. 'hè?' Behoedzaam zette ze een stapje verder bij haar weg. Eigenlijk was het meer als grap bedoeld. Apneatic was raar maar had zeker weten een goed hart. Misschien kwam het door een trauma ofzo dat ze zich gedroeg. Wie weet...

Will, nonchalant en droog als hij was, kwam aan lopen. Redelijk laat, maar Will kende geen tijd, hij nam de tijd. Zijn enorme jachtgeweer -zoals altijd- op zijn rug gebonden. Hij had een verveelde uitdrukking, ter wel hij knaagde aan een klein stukje hout dat hij tussen zijn tanden had geduwt. Hij nam het waardeloze zooitje 'krijgers' die het verzet vormde in zich op. Ze waren kansloos, de enige die misschien wat echte ervaring had was hij en misschien die knaap daar bij dat meisje. De rest zouden wel allemaal amateurs zijn, die alleen vochten in cafés en kroegjes of stoeide met vrienden. Hij bleef een tijdje staan en woelde door zijn goudblonde haar, zijn blik viel op een meisje met paars haar, ze zag er nogal bangig uit. Daarna naar het blauw harige meisje, die met rode haren. Meer meisjes dan hij had gedacht, maar natuurlijk. Die zagen dit vast om de reden om indruk te maken op de jongens van het verzet. Maar als hij eerlijk mocht zijn; vond hij zichzelf de best uitziende jongen in deze ruimte. Hij spuwde het houten stokje uit. Eens kijken wat Hikari van plan was. Eigenlijk wist hij bijna ook wel dat ze met dit zooitje sukkels nooit verder kwamen dan een klein dorpje, misschien net een stad, het leger van die half-dode was veel te groot. Daar kon je wel honderd duizend goede plannen voor hebben, maar dan moeten er wel mensen zijn. Maar hij was niet van plan het momentje te verpesten met zijn doemgedachtens.

Kichiro keek naar Hikari die heel nu wel zijn aandacht had gekregen. hij liet langzaam zijn zweep los en zetten die terug in die houder die aan zijn zei vast zat. hij voelde ogen in zijn rug branden, mensen bekeken hem en het beviel hem niks.

Nu Hikari de aandacht had die hij wilde hebben kon hij zijn verhaal vertellen. 'Welkom..', begon hij wat vaag. Hij keek rond en zuchtte diep. 'Doeg ik neem aan dat jullie allemaal weten waarom jullie hier zijn en wat jullie hier komen doen, dus dat stuk kunnen we overslaan. Ik heb een aanval geplant, die wij vandaag gaan uitvoeren op een groep huurlingen. Iedereen die niet met wapens om kan gaan. niet kan vechten of gewoon bang is raad ik aan nu te vertrekken. Dit gevecht gaat zeker niet zonder bloed en pijn'. Hikari's blik stond serieus, bijna kwaad. Maar zijn stem was nog altijd kalm en rustig. Hij verhoef hem deze keer ook niet, wetend dat iedereen hem toch wel kon horen.
Hij zuchtte even en ging toen verder.
'Straks over enkele minuten gaan we op weg naar de zwarte fontein. Furyans weten wel waar dat is, dus die kunnen de mensen die het niet weten erheen leiden..', Net toen Hikari verder wilden gaan zag hij opeens een roodharige flits naar beneden komen.
Kwaad keek hij naar Ricca wachtend op uitleg.

Veels te laat kwam Ricca aan. Ze sprong net van een dak af en raakte Hikari bijna. Rustig veegde ze een haarlok uit haar gezicht en keek hem hijgend aan. 'Eh, ja sorry', zei ze nonchalant.
Natuurlijk moest ze nu met de perfecte smoes komen en het liefste nog de waarheid, maar als ze dat zou vertellen kon ze gelijk op stappen. Dus ging ze voor de smoes. 'Huurlingen.. vervelende gozers', zei ze met een grijnsje. 'Ze zaten achter me aan', ze haalde haar schouders op en keek de menigte rond. Spontaan begon ze spottend te lachen. 'Dus, Hikari.. Dít is je verzetsteam', zei ze grinnikend. 'Het zal me benieuwen.. maar ga verder, ga verder!', zei ze met een brede grijns.
Ze sprong het podiumpje af en zag hoe Hikari zich met alle moeite in moest houden en haar een kwade blik gaf.

Misha keek ongeïnteresseerd over haar schouder heen naar het schouwspel en zuchtte wat geïrriteerd. Dat ging dus lekker, tot nu toe was ze door iedereen onderschat. Ach, ze ging straks wel op het slachtveld bewijzen dat ze het waard was in het verzet te zitten. Dat ze meer was, dan slechts die griet van die arme familie van Voulia.
Maar, of dat zo makkelijk ging worden, betwijfelde ze. Snel pakte ze de kraaltjes die in haar haren gevlochten zaten vast en staarde ze nogal levenloos voor zich uit. Vader, help me..., dacht ze bij zichzelf.

Will wiebelde droog met zijn wenkbrauwen toen hij het rood harige kind van het dak zag aan wippen, daarna ging zijn blik naar Misha en er krulde een vermaakt glimlachje rond zijn lippen. Even wou hij schreeuwen; Wat een heerlijk motivatie vermogen hierzo! maar hij hield zich in door de herindering dat hij er ook doem gedachtens over had. Daarom hield hij zich stil, nou ja stil.. Hij wiebelde constant van de ene been naar de andere. Hij kon zich gewoon niet stil houden, als je je stil houd dan laat je alles altijd zo zakken en hij kreeg er zo'n irritant gevoel van. Nee hij was niet zo'n ADHD knulletje, maar hij haten het gewoon om stil te staan. Daarom stond hij hier maar een beetje als een idioot met hoge noot -hé dat rijmt- heen en weer te wiebelen, luisterend naar Hikari's plannen. Eigenlijk verwachte hij nu wel weer een of andere red-head die van het dak af kwam springen, daarom keek hij constant naar boven.

Hikari beet haar een kwade blik toe en was zeker nog niet klaar met haar. Ze was al net als haar broer. Toch moest hij zich inhouden, om niet
weer een heel drama te maken. Ze moesten aanvallen, de groep huurlingen uit schakelen.
'De gene die niet weten waar de zwarte fontein is, Ricca heeft zich zo juist op gegeven jullie er naar toe te leiden', zei hij zo serieus mogelijk. Natuurlijk was dit een subtiele wraak actie aangezien hij wist dat Ricca dat helemaal niet wilde doen.
'Goed als we daar zijn, wil ik dat jullie stil zijn, helemaal stil. We vallen van achter aan zo onopmerkelijk mogelijk', sprak hij weer verder. 'Als er nog vragen zijn heb je nu de kans om die te stellen'. Vragend keek hij rond, hopend dat alles duidelijk zou zijn.