Ricca's feest

Ricca en haar good moods zijn soms de redenen om een feestje te geven in haar enorm geweldige appartement. Natuurlijk ook een beetje ter ere van de eerste redelijk geslaagde missie en om beter kennis te maken met elkaar.
Natuurlijk ontbreekt de goede muziek, chill plekjes en drank niet. Vaak gaan Ricca's feestjes er ook wat wild aan toe, dus hoef je je niet in te houden ! Hope you all have fun

Toegang: iederen
Regels: na dat jij hebt gepost moeten er TWEETWEETWEEWTWEEEE mensen na jou posten.

Ricca had niet echt iets speciaals aan gedaan. Een spijker broek met te veel gaten, een te kort shirtje die ze steeds naar beneden moest trekken en een leren jackje waren het resultaat. Een keer de borstel door haar haar en simpele sneakers waren voor haar goed genoeg.
Achter de bar stond een man die ze in gehuurd had en ze liep nog alles een keer na.
Eigenlijk had ze niet eens zo veel gedaan. De rotzooi van voor gaande feesten had ze eindelijk op geruimd, ze had wat zit zakken en banken neer gezet, plaats gemaakt om te dansen en meer eigenlijk niet.
Toch leek het alsof er van alles gedaan was, aangezien het in haar kamer enorm schemerig was. Dat kwam omdat haar kamer gewoon een donkere kleur had en met het beetje licht dat hier in Furya naar binnen scheen maakte de lichtval schemerig en gezellig.
Ricca liet zich vallen op de bank en keek op de klok, Nog enkele minuten en de eerste mensen konden komen. Ze hoopte niet dat ze allemaal netjes aan zouden bellen aangezien de deur altijd gewoon open was.

Mylene stond voor de deur en vroeg zich af of ze op de bel zou drukken. Ze had al gezien dat deze open was alleen een bel was er niet voor niets. Maar het was immers een feest en ze wist niet of "de gastvrouw" graag drie keer in een minuut naar de deur wilde lopen, dus ze liep maar gewoon naar binnen. In de hal deed Mylene haar lange jas uit die net haar knalrode cocktailjurkje bedekte. Ze wist eigenlijk niet zo goed wat ze aan moest trekken dus had ze maar gewoon het vrolijkste - en de enige - jurk in haar kast aangetrokken. Het was een feest en op een feest moest je ook een beetje feestelijk gekleed.
In de kamer draaide gezellige muziek en stonden bankjes en zitzakken. Het was nog helemaal leeg op Ricca en een man achter een bar na. Ze liep naar binnen en bleef even opgelaten staan. Ze hoopte dat er snel mensen kwamen, een feest zonder feestgangers was ook zo saai.

Jay had lang zitten na denken of hij nou wel of niet naar Ricca's feest zou gaan. Het zou vast en zeker wel druk worden, misschien was hij niet eens zichtbaar. Toch was dat wel de enige reden waarom hij kwam. Voor Ricca. Maar Ricca wilde dat niet eens dus waarom zou hij gaan?
Uit eindelijk had hij toch besloten om wel te gaan. Hij wist dat hij niet hoefde aan te bellen, en naast hem stonden nog een paar andere gasten die hij niet kende. Samen met hen liep hij naar binnen en was weer minder opvallend.
Langzaam maar zeker begon de kamer vol te stromen en enkele mensen bestelde een drankje of iets te eten. Jay Liet zich vallen op een nog al afgezonderd bankje samen met een koud biertje in zijn houden

Och wat zag Will er deze avond toch voortreffelijk uit! Wat was hij toch een plaatje! Nee niemand kon ooit tegen zijn look op, zijn heerlijke geile feest look. Zalig. Heerlijk. Fantastisch. Geniaal. Niet dus.

Will zag er verfromvraaid uit deze avond. Hij had zijn best gedaan zich keurig te kleden! Ja echt het is waar. Maar dat ging moeilijk als je Will heten en de drang om een paar huurlingen op hun nummertje te zetten niet kon weerstaan. Hij zweten enorm en stonk daar ook naar, in het gevecht met de paar huurlingen had hij een diepe snee in zijn wang gekregen en zijn haar zat helemaal door de war. Zijn -al lang versleten- nike's zaten onder het bloed, netzoals het t-shirt dat hij droeg en de messen die om zijn riem bungelden. Er stak een soort pijl uit zijn arm die hij vergeten er uit was te trekken na het gevecht, kortom; hij zag er echt uit als een of andere zombie. Met een verveeld gezicht bestelde hij een biertje en keek rond of hij nog een intressand iemand zag. Geen intressanden iemanden. Hij had heel stiekem gehoopt dat ene roodharige meisje tegen te komen maar dat zou dan wel HEEEEL toevallig zijn.

Nerveus hing ze haar vest aan de kapstok in de hal en vroeg zich af wat er allemaal werd gedaan op een feest. Er was haar wel verteld geweest dat de feestjes op Furya véél anders waren dan op haar thuis planeet maar hoe anders was dat dan? Wie wist was ze wel niet eens goed gekleed voor dit feest en zou ze echt veel te veel opvallen tussen de anderen. Alsof dat ze dat nu al niet deed met haar blauwgroenige haar. Ze had een simpel zwart kleed aan met daarop een fel rode riem rond haar middel. De mouwen waren kort en prachtig afgewerkt. Ze droeg een muts met 2 wollen bolletjes aangenaaid en droeg lange zwarte handschoenen die net niet over haar ellebogen kwam. Als schoenen droeg Momiku lichtbruine botjes, bijna melk wit zoals haar muts en had haar haar in twee staartjes gedaan met keurige zwarte strikjes. Licht roze lip glos en zwarte mascara axentueerde haar gelaatsuitdrukkingen en dat maakte alles aan haar outfit af. Vurig hoopte ze dat ze juist gekleed was en liep naar binnen bij de andere gasten. De gezellige sfeer waaide in Momiku's gezicht en gaf haar meteen een gerustig gevoel.

Apneatic bedacht zich wat ze hier ook al weer kwam doen toen ze voor de deur stond. Ze haalde diep adem en liep voorzichtig naar binnen. Waarom liet ze zch altijd zo commanderen door de stemmen in haar hoofd? 'Omdat je anders allang dood was geweest.' Zeiden ze. 'Goed punt.' Fluisterde ze terug en plukte aan haar jurkje. Het zat niet lekker, nee dat was de verkeerde benaming, het zat raar. Ja datw as beter. Het zat op zich best lekker. Hij was zwart met witte accenten die ze had gestolen van een afgelegen winkel. Ook had ze iets voor in haar haren gestolen, ze wistneit wát het precies was maar het moest in je haar. het was zwart en er zaten witte ruffels aan en witte linten. Haar witte haar krulde er onder omdat ze er met haar vinger door heen hat gekamt, het was meer hakken dan kammen omdat het zo in de klit zat maar het maakte haa rniet uit.

Kichiro had iets opgevangen van een feest en besloot ook maar te gaan. Hij had een witte blouse aan met een normaale spijkerbroek, de blouse zat non-gelant 1 kant in de broek en de andere kant eruit. Hij liep door de gang en opende de deur, hij zag dat er al meerdere mensen waren, blij toe dat hij niet de eerste was.

Ricca die al een paar van haar vrienden zag binnen komen liep rustig op ze af en bood ze wat te drinken aan. Ook veel mensen van het verzet waren er. Samen met aan paar andere liet ze zich weer op de bank vallen met bier in haar handen
'Dus hoe verliep je missie Ricca?', vroeg een van de jongens die bij haar zat wat lacherig. Ricca haalde wat verveeld haar schouders op. 'Niet echt iets bijzonders, Hikari was hem zoals gewoonlijk gesmeerd', zei Ricca vol minachting.
Een paar gozer begonnen ook wat minachtend te lachen en reageren met 'Had ik al verwacht', of 'Echt iets voor Hikari. Iedereen die van Furya kwam wist nu zo ongeveer wel hoe Hikari in elkaar zat, hij gaf alleen maar om zich zelf. Wie had hem in godsnaam als verzetsleider benoemd?
Ricca keek wat rond om te kijken of ze nog meer bekende blikken kon op vangen. Ergens vaag zag ze de zelfde rode haar kleur als dat zij had en hoopte vurig dat het Jay niet was.

Daar stond hij dan, Compleet vriend loos en geen enkel benul wat hij hier nog deed. Af en toe kwamen er wat over dreven wijven langs hem gelopen om hem mee te nemen, maar die negeerde hij volkomen.
Weer nam hij een slok van zijn zoveelste biertje. Wat een geweldig tijdverdrijf, dacht hij geïrriteerd bij zich zelf. Hij keek naar Ricca en probeerde een blik van haar op te vangen, en enkele seconden zag ze haar ogen kijken. Snel keek hij om en nam zenuwachtig de laatste slok van zijn biertje. Snel begon hij een beetje rond te lopen en mengde zich in de menigte die al vrolijk aan het dansen waren.
Toen hij uit eindelijk half dansend door de mensen heen was gelopen stond hij half buiten adem aan de andere kant van het appartement. Hij liet zich vallen om een zitzak, en niet veel later kwamen er een paar oude bekende bij hem zitten. Dat deed hem wel goed.
'Hee Jay, leuk om jou ook weer eens te zien!', zei een van de gozers terwijl hij hem een box gaf. Jay lachte wat stijf, maar dit was altijd beter dan compleet alleen staan en achter elkaar bier drinken. 'Ach ja ik dacht, laat ik maar een terug komen aangezien jullie niet zonder mij kunnen', zei hij met een grijnsje. De groep begon spottend te lachen en Jay voelde zich langzaam weer een beetje thuis.

Apneatic liet zich in een zitzak vallen en trok haar benen op. Ze keek rond om te kijken of er iemand was de ze kende. Nee natuurlijk was er niemand die ze kende, ze kende helemaal niemand. Ze zuchtte en liet zich achterover vallen en bestudeerde het plafon.

Momiku kwam met haar gezicht boven dat van Apneatic hangen en glimlachte opgelucht. 'je zou niet kunnen geloven hoe blij ik ben om een beetje een bekent gezicht te zien hier' Met een sierlijke beweging kwam ze in de zitzak naas thaar zitten en legde haar handpalmen op haar knieën. 'Apneatic, was je naam toch? of ben ik verkeerd?'

Mylene keek toe hoe er steeds meer mensen door dezelfde deur naar binnen stroomden. Het werd steeds gezelliger in de kamer. Iedereen stond gezellig bij elkaar. (Nou ja, niet iedereen.) Behalve Mylene. In een hoekje keek ze toe; naar mensen die elkaar kenden. Mensen die het goed met elkaar konden vinden. Zo vulden ze de hele dag - misschien zelfs de dag, je wist maar nooit hoelang dit feest zou duren.
Plotseling viel Mylenens oog op de jongen die ze tegen was gekomen tijdens de aanval op de huurlingen. Ze wist nog goed wat er was gebeurd en ze wist zeker dat dit hem was. Aarzelend deed ze een stap naar voren. Zou ze naar hem toe gaan? Maar ja, alleen op een feest staan was nou ook niet zo leuk.
Ze nam een besluit en liep op hem af. Hij stond ook alleen. Misschien zou hij wat gezelschap wel leuk vinden, bedacht ze.
'Hoi,' groette Mylene voorzichtig.

[[ Kichiro :P ]]

Apneatic keek verbaasd naar Momiku. 'Uhu... Ja hoi.' Zei ze voorzichtig en glimlachte aarzelend naar haar. Ze keek, haast staarde, naar Momiku en vroeg zich af waar ze een gesprek over kon beginnen. Toen keek ze naar het blauwe haar en hield haar hoofd schuin. 'Hoe kom je aan je blauwe haar?' Vroeg ze. Blauw was toch geen natuurlijke kleur, of wel? Misschien verfde ze het.

Die vraag had ze niet echt zien aankomen. Als ze zou gaan zeggen dat ze niet wist hoe het kwam zou ze waarschijnlijk nogal vreemd over komen... maakte dat haar wat uit? nee. 'om eerlijk te zijn kan ik me niet herinneren hoe mijn haar zo knal blauw is geworden, ik heb deze haarkleur al van kleins af aan' ze beet op haar lip en vroeg zich af of ze nog iets zou moeten zeggen maar zou ze dan niet zagerig over komen? of ongelovig.... 'eigenlijk vind ik het als ik er goed over na denk best wel raar, aangezien blauw niet echt een natuurlijke haarkleur is... ah, misschien ben ik gewoon niet normaal' ;P 'en jouw haarkleur? heb jij het geverft?' Eigenlijk vond ze het gesprek maar vaag maar niks zeggen leek haar erger dus probeerde ze het gesprek gaande te houden.

Kichiro keek naar het meisje en herkende haar, "Hallo" zei hij vriendelijk terug en keek even omzich heen en richte zich toen weer op Mylene. "Gaat het een beetje met die wond?" vroeg hij en keek naar de plek waar de wond zat. hij bedacht zich dat hij zich nog niet eens had voorgesteld. "Ik ben trouwens Kichiro" hij stak zijn hand naar haar uit.

Mylene glimlachte vriendelijk en schudde Kichiro's hand.
'En ik ben Mylene,' antwoordde ze, vervolgens gleed ze met twee vingers over haar buik, op de plek waar de wond zat. Ze haalde onverschillig haar schouders op. 'Gaat wel. Het is gehecht en het hersteld al snel.' En dat was ook allemaal waar. De wond in haar buik was na het hechten ongewoon snel gaan genezen. 'En mijn darmen,' ging Mylene verder met een vies gezicht. Niet dat hij deze details hoefde te weten maar ze kon er zelf wel om lachen nu het goed was afgelopen. '...moesten ook aan elkaar gehecht.'

Apneatic was stil, ja hoe kwam ze eigenlijk haar dat haar. Ze haalde uit eindelijk haar schouders op. 'Geen idee, ik weet helemaal niets voordat ik een paar weken terug hier wakker werd.' Zei ze en staarde even in het niets. 'En hoe heet je?' Vroeg ze. 'Want ik weet jou naam nog helemaal niet, of anders ben ik hem vergeten. Als dat zo is dan spijt het me.' Zei ze en keek naar de grond. Wat zou er gebeuren als ze hem echt vergeten was? Zou het blauw harige meisje haar dan pijn gaan doen? Bij die gedachte kromp ze in elkaar.

Kichiro lachte, ze moest eens weten wat hij allemaal had meegemaakt. Hij keek even de ruimte rond en zag niet echt iemand die hem bekend was, toen zijn ogen op de bar vielen merkte hij dat hij best wel dorst had. Hij keek naar Mylene "wil je ook wat drinken?" vroeg hij terwijl hij naar de bar wees.

Mylene knikte. 'Is goed.' Ze volgde Kichiro's blik naar de bar met o.a. een heleboel drankjes. Ze had niet echt dorst - thuis had ze al gedronken - maar ze vond het wel zo beleefd. Al had het ook beleefd kunnen zijn als ze het nee had gezegd. Haar ouders hadden haar geen manieren geleerd, níémand had haar manieren geleerd. Dus deed ze maar wat haar het normaalst leek. Daarbij was Kichiro ook gewoon de enige die ze kende. Of in ieder geval herkende, hem kende ze ook niet echt. Ze had hem nu pas twee keer gezien.

Momiku keek haar verast aan toen ze hoorde dat Apneatic slecht maar een verleden had van een aantal weken. Wat was er dan met de rest gebeurd? Waarom had ze daar dan geen herinneringen meer over. Maar vragen zou ze niet doen want het antwoord was al duidelijk. Apneatic wist waarschijnlijk zelf niet hoe het kwam. 'mijn naam is Momiku Hatsune' Ze glimlachte vriendelijk als teken dat het niet erg was als ze haar naam was vergeten. Zelf wist ze eigenlijk ook niet meer of ze die daadwerkelijk had gezegd of niet.

Het liefste was Jay bij Ricca gaan zitten terwijl hij zelf niet eens begreep waarom. Waarom gaf hij opeens zo veel om haar? Hij gaf de schuld aan het feit dat ze zijn zusje was en dat hij haar voor jaren lang alleen had gelaten.
Hij was half bij het gesprek, zijn ogen waren gericht op de plek waar Ricca zat en af en toe knikte hij om te laten weten dat hij nog ergens ver weg hoorde waar ze het overhadden. Gelukkig waren zijn vrienden dronken genoeg om niet door te hebben hoe ver weg Jay raakte.
Uit eindelijk stond Jay op, dit gezelschap was toch niet iets waar hij op zat te wachten. Hij liep naar de bar en bestelde in plaats van een biertje een baco om zich nog wat losser te maken. Nadat hij zijn glas gekregen had draaide hij zich naar de menigte toe en leunde tegen de bar.

Ricca lachte af en toe wat. Maar vermaak was ver te zoeken. Dit feestje was zeker heel anders dan ze had verwacht. Ook al waren er genoeg mensen waarbij de verwachting zeker boven het hoofd uit ging, zij zelf had op wat meer socialisatie gehoopt met de nieuwe leden van het verzet. Niet dat ze zelf nu de sociaalste was, aangezien zij ook niet zo maar op iemand af liep die alleen een bekend gezicht had.
Ricca keerde haar weer tot haar vrienden en begon iets vaags te vertellen over hoe ze een huurling bijna had vermoord deze middag. Ricca begon al wat lacherig te worden door de aantal liters drank die ze op deze avond op had, maar wist zich nog redelijk in bedwang te houden.
'Ricca, peukje?', vroeg een van de gasten die tegen over haar zat. Ricca knikte en pakte hem aan.
Toen ze hem aanstak was weer het rood harige verschijnsel vaag zichtbaar. Ze moest weten of het Jay was, maar haar benen leken verlamd om te lopen, dus besloot ze eerst haar peukje op te roken en daarna te kijken of ze nog bij bewust zijn zou zijn.

Geschrokken deinsde Momiku achteruit toen er opeens een vreemde jongen tussen hen in kwam zitten. Het was overduidelijk dat hij een glaasje te veel op had door zijn stank en rode blos op de wangen. Met een overdreven greins legde hij zijn armen om Apneatic en Momiku zonder te aarzelen. Deze jongen had overduidelijk veel te veel zelfvertrouwen. 'zo dames, wie van jullie is nog single?' Met een kleine ruk aan Momiku haar schouder drukte hij haar tegen zich aan waarop zij een zachte kreet sloeg. Ze zat nu zo dicht tegen hem dat ze zijn okselzweet en de mengeling van rook en bier van zijn adem kon ruiken.

Apneatic keek naar de jongen en duwde zich van hem af zodat ze nu naast de zit zak zat. Ze zette haar handen in haar zij en ging kaan de andere kant van Momiku zitten en deed net alsof hij er niet was. 'Momiku..' Mompelde ze en herhaalde het nog een paar keer. 'Leuke naam.' Zei ze en glimlachte naar haar. 'Sla hem op zijn hoofd.' beval Apneatic tegen Apneatic en tikte met haar voet op de grond. De goede, lieve, aardig - hoe je haar ook wilt noemen - Legde haar andere been over het tikkende been heen en lachte zenuwachtig naar Momiku. 'hou op.' Fluiserde ze tegen haar been en de slechte Apneatic - Laten we haar voor het gemak Apnea noemen -.