De eerste aanval

Kichiro keek de ruimte rond en zag ook mensen vast beraden voorzich uit kijken, hij keek nuchter naar Hikari. een brandend gevoel bekroop hem hij negeerde de pijn en hij kneep zijn hand tot een vuist op de pijn minder te laten worden. heel langzaam verdween het brande gevoel weer.

Apneatic draaide zich om en liep naar de duer. Halverwege stopte ze, ze mocht te vermoorden. Ze Mocht Ze vermoorden. Het mocht, het mocht! Een glimlachje speelde rond haar lippen. Ze rechtte haar rug en liep weer terug naar waar ze eerst stond, van de bange Apneatic was niets meer over. Ze was verdwenen, voorlopig. De arrogante, hooghartige Apneatic vierde van binnen een triomf, zonder tegen zichzelf te vechten was ze terug gekomen. Ze glimlachte, hoewel ze wist dat dit niet lang in stand kon houden was ze toch een soort van blij. Ze leunde tegen een pilaar aan en luisterde.

Will stak even droog zijn hand op, 'Ehh.. Ja, dude, ik heb een ini-minie klein vraagje,' hij grinnekte wat droogjes, en wachten tot Hikari zijn aandacht. 'Ja, eh, ik wil het "grote plan" niet verstoren, maar wat gaan we doen bij die fontein?' Gosh, dit klonk best wel fout. Maar dat had die gast niet gezegd, of hij had gewoon weer niet zitten te luisteren, of Hikari had het nog niet verteld.

Ricca keek hem fel aan. Moest zij nu dit stelletje rond gaan leiden. Ze liet een diepe zucht horen en keek nogmaals om. Ze liet even een spottend lachje horen en keek Hikari toen weer fel aan.
'Ja ik heb een vraag..', zei ze terwijl ze weer het podium op klom, nog altijd kwaad kijkend naar Hikari. 'Nee.. meer een opmerking', Ricca keek naar de mensen en schudde even haar hoofd.
'De huurlingen verslinden jullie aan stukken, brengen jullie naar het Crimatoria waar jullie honden voer zullen worden', zei ze met een veel te lieve glimlach. Haar stem klonk eng zoet en haar ogen stonden lief. Maar alles wat ze bedoelde, bedoelde ze slecht.
Ricca sprong het podiumpje weer af en gaf Hikari even een valse grijns.

Kichiro keek naar Ricca die zichzelf blijkbaar heel wat vond, hiel liep langs een paar mensen en tikte haar op haar schouder. "pardon hoor maar als ik z onbeleefd mag zijn.." zei hij en keek haar strak en emotieloos aan. "heb je enig idea dat hier ook gewoon mensen bij zitten die iets over hebben voor hun wereld?!" zijn blik vernaderde naar streng en keek haar rect in de ogen aan. "dat jij nou misschien zo geweldig bent omdat je zo fashioniblie late bent...en dan ook nog eens het lef hebt om hier mensen de grond in te boren, dat is gewoon respect-loos!" zijn toon was kwaad en geirriteerd.

Hikari keek even naar de gozer die deze achterlijke vraag stelde. Hij schudde even zijn hoofd en zuchtte diep. 'Bij de fontein, zitten deze huurlingen.. ', hij wilde nog wat gemeens zeggen maar hield zich in.
Ook had Ricca al weer een nieuwe wraak actie ondernomen. Hij keek even kwaad opzij toen Hikari haar worden hoorden. 'Ricca is gewoon een beetje bang, daar hoeven jullie je niets van aan te trekken', zei hij geïrriteerd.
Hij had totaal geen zin in dit kinderachtige gedoe en hij kon beter zo snel mogelijk beginnen met de aanval.

Apneatic keek naar deze leidende man, en stak haar hand uit. 'Dus we moeten ze gewoon afslachten?' vroeg ze met een geniepige glimlach op haar mond. 'Maakt niet uit hoe?' Vroeg ze. Misschien had ze nog wel ergens een bot scalpel. Ze grijnsde en wachtte op zijn antwoord.

Ricca keek even verveeld naar de gozer die voor haar neus stond. 'Steek dat respect maar lekker in je reet en laat mij met rust', zei ze geïrriteerd. Vervelende tijd verschillende ventjes, daar had ze geen tijd voor.
Ze keek even naar de gozer die een achterlijke vraag stelde en schudde haar hoofd. Wat deed ze hier nog? Het enige wat ze wilde was haar broer vinden. En daar had ze niet eens echt behoefte aan.
Toch was dit haar enige kans om nog iets aan deze oorlog te doen. Maar deze mensen.. waren vreselijk. In haar ogen dan.

Kichiro schudde zijn hoofd en keek haar niet eens meer aan, "je zal nog wel ooit van me horen of van me gehoord hebben" zei hij tot slot en liep naar een hoekje van de ruimte en ging daar weer staan.

Hikari keek naar het meisje. Dat was hij vergeten er bij te melden. 'Nee, nee je mag ze niet vermoorden. Alleen bewusteloos maken, en lichtelijk pijnigen.. maar niet dood!', herhaalde hij.
Het was de bedoeling deze mannen te laten praten over geheimen basissen van de necromongers. Als ze dood waren had hij niets meer aan ze. Na dat ze iets bekend hadden, konden ze natuurlijk wel vermoord worden. Maar bij de aanval moesten ze kosten wat kost levend blijven. In ieder geval zo levend dat ze nog wat konden zeggen.

Apneatic maakte een ontevreden geluidje. 'En als je met je klaar bent?' Vroeg ze. Ze hoopte dat ze dan nog controle had over zichzelf of over Apneatic, of hmm maakte niet uit. Ze zou Apneatic wel zover krijgen dat ze haar zin krijg. 'we moeten ze dus oppakken zoals ze dat met anderen doen, daar komt het opneer toch?'

Will grijns werd nog breder, het was gewoon geweldig om die geriteerde koppies te zien van die groentjes die dachten dat ze het beter wisten. Maar om eerlijk te zijn was hij ook maar een loser-tje, en als hij dat niet was dan was hij wel de enorme stoorzender droogkloot hier. Maar die moest je ook hebben. 'Oké bedankt voor het duidelijke antwoord,' mompelde hij triomfantelijk. Hier schoot hij ook geen ene moer mee op, waarom konden dat soort gasten nou niet gewoon duidelijk zijn, ik bedoel niemand gaat je dan minder intressand vinden hoor. Maar hij liet het maar gaan, en deed goed zijn best om de rol van onwetende-sukkel op zich te nemen, ook al hoefde hij daar niet eens teveel moeite voor te nemen soms.

Hikari grinnikte even om het meisje. Die hield dus van vermoorden. 'Als ze braaf hun woordje hebben gedaan mag jij ze vermoorden', beloofde hij haar met een kleine grijns.
Nog maar zien of ze ze ook echt zou vermoorden, of dat dit alleen maar grote praatjes waren. Wie weet deed ze het echt, dat zou een van de weinige keren zijn dat Hikari bewondering voor iemand zou hebben.
Vooral omdat ze net een meisje van 13 leek.

Apneatic liet een rare giegel horen. 'oke Apneatic, hou je koest voor de komende week en ik zal je voor 3 dagen niet lastig vallen.' Zei ze met een mier zoete stem. 'ja, jah mevrouw.' Fluisterde Apneatic met een hoge en zachte stem 'Zal ik doen mevrouw.'

Verveeld streek Misha met haar hand door haar haar en keek ze even om zich heen. Dit alles had nu meer iets weg van een theekransje dan van een vergadering voor een gevecht, waar je leven niet meer zeker kon zijn. Maar wat kon het haar eigenlijk schelen... het was hun leven. Hoeveel zouden het kunnen navertellen straks afgezien van haar?
Ze zag zichzelf niet als persoon die het eerst zou sterven natuurlijk, maar de kans om te sterven was er altijd. Daarom was het ook zo belangrijk om te blijven vechten, zodat haar leven niet zo makkelijk ontnomen kon worden.Dat was haar manier om het het langste uit te kunnen houden.

Morgen gaan we verder nu even niet meer posten !!

Nu mag je dus weer posten :EE

Will genoot van de geirriteerde koppie's van de mensen om hem heen. Hij besefte dat hij al meteen een goede eerste indruk had gemaakt, des te beter. Hij had zo'n vaagvermoede dat dit nog wel eens een grote flop kon worden. Maar dat had iedereen hier, iedereen zat met zijn eigen ego in de knoei en zag iedereen als een stel 'nieuwelingentjes', maar het grappigste was toch ook wel; waarom als iedereen zo ongemotiveerd hier stond, waarom liepen ze dan niet meteen weg? Maar oké hij mocht niet oordelen, want hij zag zichzelf hier ook als een van de hoogste krijgers. Alsnog bleef het lach wekkend.

Lee had maar wat grommend staan luisteren naar Hikari z'n toespraak. Moesten er hier nu niet zoveel domme wichten zitten, dacht hij bij zichzelf, zouden ze al lang hebben aangevallen. Lee kraakte zijn knokkels, balde zijn vuisten en stapte zelfverzekerd naar voren in de massa. 'Zeg 'ns, leidertje!' zei hij nogal grof tegen Hikari, 'Gaan we nu nog vertrekken of hoe zit het?!' Hij klonk geërgerd en keek Hikari lastig aan. Al dat gezaag, hij kreeg het ervan op zijn zenuwen.

Momiku had nu al iets tegen Ricca. De manier waarover ze dacht beviek haar gewoon niet. Als ze dacht dat uiterlijk ales zei over de werkelijke mogelijkheden van een persoon dan zat ze goed mis. Even liet ze haar blik weer naar de opeens veel minder bange Apneatic lijden. Het was dus duidelijk. Haar ene helft van haar persoonlijkdei was een schijtluis en de andere was moordlustig. Wel, dat was voorlopig... wie wist hoe dat allemaal kon veranderen...

Apneatic keek rond en plukte aan haar haren. Wat deden ze eigenlijk hier? Als ze alleen maar mensen hoefden op te pakken? Dan waren toch al die mensen nergens voor nodig? Nouja het zal ook allemaal wel, hoe meer mensen hoe minder werkt voor haar. Ze leunde tegen een pilaar aan en keek arrogant rond. Ze gappte en wachtte tot ze vertrokken.

Hikari keek de jongen verbaast aan en fronste even. 'Ricca leid jullie er heen, ik denk dat je bij haar moet zijn..', zei hij met een valse grijns kijkend naar haar. 'Niet Ricca..', vroeg hij met nog altijd genietend van zijn wraak.
Zonder verder aandacht te schenken aan Lee, sprong hij het podiumpje af. Hij greep zijn wapens bij elkaar, en ging alvast zodat hij de eerste zou zijn. Nog steeds had hij er een redelijk goed gevoel over.
Niemand was weg gelopen, waardoor hij er toch wel van uit ging dat deze mensen wel iets van moed en kracht in zich hadden. Toch waren er altijd nog kleine twijfels, waar hij het liefste niet naar luisterde.

'WAT?!' Lee kon niks anders uitbrengen. Hij dacht dat hij elk moment kon uitbarsten. Geleid door Ricca? Een vrouwmens? Wat bezielde die gozer! Lee snoof lastig en keek naar Ricca. Eigenlijk zag ze er best sterk uit, maar dat kon hem niet schelen. Ze bleef een wicht, dat niks van vechten afkende. Lastig schudde hij zijn hoofd en haalde zijn hand door zijn haar. 'Dit is toch niet meer te geloven..' gromde hij in zichzelf, en kraakte zijn vingers.

Ricca keek nogal met een vieze blik naar Lee en liet toen een spottend lachje horen. 'Laat me raden.. jij bent ook zo'n verzets gozertje die denkt dat ie de geweldigste vechter is maar eigenlijk geen ene reet van vechten afweet', zei ze spottend.
Ze schudde haar hoofd en baande zich een weg door de mensen menigte heen. Haar blik stond kwaad, kwaad op Hikari, kwaad dat ze hier überhaupt aan mee deed.
Ricca leunde tegen een muur aan en haalde met een snelle beweging haar saber claws te voor schijn en begon ze te slijpen terwijl ze in zich zelf mopperde op al deze mensen die zogenaamd de huurlingen gingen verslaan.

Apneatic keek naar Ricca's wapens. Daarmee zou je ook mooi iemand om het leven kunnen brengen, het was waarschijnlijk snel en niet zo pijnlijk, maar wel praktisch. Maar toch vond ze nog steeds haar Scalpels het mooiste, zo kan ze gemakkelijk iemand autopsieën terwijl hij/zij nog leefde. Wel natuurlijk onder de juister drugs, anders bewogen ze zo. het mooiste was nog hun angst in hun ogen. Maar daar ging het niet niet om, ze moesten blijven leven. Ze mocht ze niet vermoorden.